പ്രിയതമയ്ക്കൊരു കാവ്യം

rajanandini


പുലരുവാനിനിയെത്രയുണ്ടെന്റെ
പ്രിയതമെ ചൊല്ലുക
ഇരുളിനറ്റത്തൊരിറ്റുവെട്ടമായ്‌
അരുകിലെത്തുകില്ലേ?
ഇരവിനിത്ര മേലകലമുണ്ടെന്ന്‌
അറിഞ്ഞതിന്നു മാത്രം
നനഞ്ഞ സന്ധ്യയിലൊരിയ്ക്കലെന്നെനീ
തിരിച്ചറിഞ്ഞതല്ലേ?
നിനക്കുമാത്രമായ്‌ പകുത്തു നൽകുവാൻ
ഒരുക്കിവെച്ചതെല്ലാം
ഒളിച്ചുവെച്ചുഞ്ഞാനകത്തൊരിടത്തൊ-
രിരുണ്ട കോണിലായി
പറഞ്ഞതുമില്ല കരളിനുള്ളിലെ
മുറിഞ്ഞ മൗനങ്ങളിൽ
പൊതിഞ്ഞെടുത്തു ഞാനുയിരിൽ ചേർത്തത്താം.
നിറഞ്ഞ മോഹങ്ങളെ
അറിഞ്ഞു പിന്നെ നീയടുത്തുവന്നെന്റെ
അടഞ്ഞ കൺപീലിയിൽ
പതുക്കെ ചുണ്ടുകൾ വിടർത്തി വീഴ്ത്തിയ
നനുത്ത ചുംബനത്തിൽ
തുടിച്ചുണർന്നെന്റെ കനൽകിനാവുകൾ
കടുത്ത വേനൽ പോലെ
പുണർന്നു ചേർന്നു ഞാൻ കരങ്ങളാലെന്റെ
ഉണർവ്വിനുള്ളിലായി
ഇനിയൊരിക്കലും പിരിയുകില്ലെന്നു
പറഞ്ഞുകാതിനോരം
ഇനിയും വയ്യെന്റെ പ്രിയതമെയിനി
ഒരു നിമിഷം പോലും
തനിച്ചിരിക്കുവാൻ കഴിയുന്നീല നീ
വരികവേഗമെന്നിൽ