മുനമ്പിടിഞ്ഞ നിമിഷങ്ങളിൽ
ജീവരതിയുടെ ഇളംതൂവലുകൾ
പുതച്ചുകിടക്കുന്ന
അനക്കമറ്റ പുഴുവാണു ഞാൻ (നീ)
ഉടലിന്റെ കടലിടുക്കുകളിൽ നിന്ന്‌
വിയർപ്പ്‌ ചുരത്തുന്ന
ജീർണ്ണവസ്ത്രം
നിഴൽ നിവർത്തുന്നു
അടിയുടുപ്പും വലിച്ചെറിഞ്ഞ്‌
ഞാനെന്ന ഇന്റർനെറ്റ്‌
പ്രേതവേഗത്തിൽ
നഗ്നത വെട്ടിപ്പിടിക്കുന്നു.
നെഞ്ച്‌ ചുമച്ചുതുപ്പി
പ്രണയത്തിൻ
ഭ്രമണപഥം തിരയുന്നു.
ഒരു പെൺകുട്ടി
നീണ്ട നഖത്തിന്‌ മൂർച്ച കൂട്ടുന്നു
അവളുടെ പെരുത്തു വന്ന
സ്ത്രീത്വം
പുരുഷ വേശ്യയുടെ
ഇരുണ്ട മുറകൾ
മുറിച്ചുകളയുന്നു
മെരുക്കാനാവാതെ മിഴികളിൽ
രതിയുടെ വിത്തുകൾ
ഒളിച്ചു വയ്ക്കാനാവില്ല
ഒച്ചപോകാത്ത
ഈ വീട്‌.
ഇത്‌
വെളിച്ചത്തിന്റെ കണ്ണുകൾ
ബലാൽക്കാരം ചെയ്ത
ക്രിസ്തുകോശം.
വെറുതെയാക്കപ്പെടാത്ത വിശ്വാസങ്ങൾ
ബലികൊടുക്കാത്തവരുടെ വിളിക്കായി
ഭാരം ചുമക്കുന്നിടം
മൊഴിപ്പൊരുത്തങ്ങൾ മാത്രം
ഭക്ഷിക്കുന്നവർ
ആത്മീയതയുടെ ഉടുപ്പിലേക്ക്‌
ഉടലെറിയുമ്പോൾ
കറുത്തുപോയ പകലുകൾക്ക്‌
ഞാൻ/നീ
ഒരു പട്ടുകുപ്പായം
സന്യാസത്തിന്റെ ഞരമ്പുകൾ
ജ്വലിച്ചു തുടങ്ങുമ്പോൾ
വിരിയാറുണ്ട്‌
പല ജന്മങ്ങളിൽ
ഒറ്റയൊറ്റ നക്ഷത്രങ്ങളായി-
ഇരുൾ പറയുന്ന വഴിയേ (വിളക്കായ്‌)
പതുക്കെ നടക്കുന്നു,
കണ്ണിനും കണ്ണീരിനുമിടയിൽ
കത്തിത്തീരാത്ത വിളക്ക്‌.
മാറ്റങ്ങളുടെ കുലത്തിലേക്ക്‌
ഉണരാനിഷ്ടപ്പെടുന്ന
റാന്തലിനെപ്പോലെ
ഈ വീടെപ്പോഴും ഉണർച്ചയിൽ...
