BOARDING PASS

Salomi John Valsan                                                          

 We know , we born on earth

To bid adieu forever…

To reach the far end of this planet

Which is totally unknown..?

Life, in its entirety and splendor

Devouring like a ghastly accident.

As the hangman waits for the contemned

We are waiting patiently for the last

And only call from afar...

Waiting and waiting for the

Dooms day process is something

Like a downward force

Which pushes us to the abyss of silence.

Life is something plunged straight from

The whirlwind to the oasis.

Yep..we live to attain the

Moribund and hilarious turn of events.

At times we the helpless creatures

Feel spent and fed up of the spiritual poverty.

Yet we love this far stretched putrid life….

Like the trespasser waits stealthy to enter the forbidden land

Without  a Boarding  pass….

With  brazen gaze and deserted hope……!

MOTHER

      

                    

     Salomi John Valsan                                 

We born as her flesh and hot blood

We born as her children who connected

With connotation and detached from

Her most pure , powerful and infinite

Umbilical cord which she gives us as

Her most immaculate  gift……our life….!

We the sons and daughters

Grow and grow forgetting

The shadow and shades she provides

When the wings have had enough strength

We forget the huge trunk

Of that melodious murmur , of

Our oak tree….yep our one

And only absolved oak tree

Which incessantly spreads us its

Soft and sober shadow…..yep

She is nonetheless …….

The one whom we back dropped

On our way to grab and accumulate

 wayward wealth..

We never   looked back

To see …….oh…God…..

Whether she is behind us…

Or afar from us…with her feeble pace

Put forth…..or fallen on the

Desert which we had made for her

As with our hard hearted connivance….

               -----------------   salomi john valsen.

ALONENESS

    

         

   salomi john valsan

How wonderful you

My wounded soul

You crushed me

With your unseen thorn

You smashed me

with your sharp nail.

I am the sinner….

Sinner by life and death....

Life turns blue .

Memories drown like a corpse..

It haunts me with its crippled hands

yep...yet I love to live

With my impeccable but

Impalpable loneliness…..

I ponder over with

My sober soliloquy…

I know where life stands still.

Being the soul of solitude…

I yearn to be a loner..

A lone ranger..

Who strives to swim and swim….

Through the vast ocean of sorrows

Like a Humming Bird….

Which only and ever

Can fly in a backward direction..

 ------------------------------------------                 

വരാതെ വരുമോ?

	സലോമി ജോണ്‍ വത്സന്‍
എവിടെയാണു നീ, സ്നേഹിതാ? എന്റെ ഓര്‍മ്മകള്‍ക്ക്‌ ചാരനിറമായിരിക്കുന്നു നീ വരുമോ, വരാതിരിക്കുമോ- യെന്നു തപിച്ചു ഞാന്‍ എത്രയോ രാപ്പകലുകള്‍ എണ്ണിയൊടുക്കി? എന്റെ അറയ്ക്കരികിലെ മഞ്ഞ മന്ദാരങ്ങള്‍ നമ്മുടെ സ്നേഹകാലങ്ങളെ ഉപ്പുതൂണുകളാക്കുന്നു അകലെ ഞാന്‍ കാണുന്ന ചാവുമുറിയുടെ പായല്‍ പിടിച്ച ചുവരുകള്‍ നമുക്കിടയിലെ അകലം തിട്ടമാക്കുന്നു ഇത്‌ ഇലകൊഴിയും കാലം... ചാവുമുറിക്കരികിലെ സ്പാത്തോഡിയയില്‍ ഒരൊറ്റ ഇല പോലുമില്ല അവയുടെ ചുവന്ന പൂക്കള്‍ കൊഴിഞ്ഞ്‌ ശവമായി മണ്ണോടു മണ്ണായിരിക്കുന്നു എന്റെ ഹൃദയ താളത്തില്‍ ശ്രുതിഭംഗമേറുന്നു ഓര്‍മ്മകള്‍ക്ക്‌ എന്നേ ജര ബാധിച്ചിരിക്കുന്നു... നിന്റെ ഓര്‍മ്മകള്‍ക്ക്‌ ഓജസ്സ്‌ പകരുവാന്‍ എന്റെ സിരകളിലെ സമസ്ത ഊര്‍ജ്ജവും ഞാന്‍ കാത്ത്‌ വയ്ക്കുന്നു നീ വരുമെന്നും... വരാതിരിക്കില്ലെന്നും... വരാതിരിക്കുമോയെന്നും... ഓര്‍ത്തോര്‍ത്ത്‌... നീറിപ്പുകഞ്ഞ്‌... എന്റെ ഹൃദയം വിലാപം മുഴക്കുന്നു... ഇന്നലെയും ചാവുമുറിയുടെ വാതില്‍ കാവല്ക്കാര്‍ തുറന്നിരുന്നു ഇരുട്ടിന്റെ ഇടിമുഴക്കങ്ങളുടെ നിലവറയില്‍ നിന്നും ആരുടെയോ തേങ്ങലുകള്‍... രാവിന്റെ തുടിപ്പില്‍ കാഴ്ച്ചകള്‍ക്ക്‌ രൂപം നഷ്ട്ടപ്പെട്ടു എന്റെ ജീണ്ണിച്ച മുറിയകങ്ങളില്‍ തേങ്ങലുകള്‍ പ്രതിധ്വനിക്കുന്നു... എന്നെ കാതോര്‍ത്തിരിക്കുന്ന മണിമുഴക്കങ്ങളില്‍ മരണധ്വനികള്‍ ചിലമ്പുന്നു... ഒടുങ്ങിയൊടുങ്ങി തേഞ്ഞു തീര്‍ന്ന പകലുകളില്‍ പിന്നെയും പ്രതീക്ഷയുടെ ചങ്ങലക്കണ്ണികളെണ്ണി ഞാന്‍ കാത്തിരിക്കുന്നതെന്തേ? വിലാപങ്ങളുടെ മണിമുഴക്കങ്ങള്‍ കേട്ട്‌ മരവിച്ച മനസ്സിന്റെ വ്യഥിത ഗാഥകള്‍ ചരമ ഗീതങ്ങളാകുന്നു ഈ നിമിഷങ്ങള്‍ ഏതോ ഗുഹാന്തരങ്ങളിലേക്ക്‌ എന്നെ ക്ഷണിക്കുന്നതറിയുന്നു.. മരണത്തിന്റെ മഞ്ഞു വാതിലുകള്‍ മലര്‍ക്കെ തുറന്നു കയറിയതാരായിരുന്നു? ഓ... ഈ പകലും ഒടുങ്ങുകയാണല്ലൊ! മരുന്നിന്റെ മരണ ഗന്ധങ്ങള്‍ നിറഞ്ഞ ശവതാളമേറ്റ പകല്‍ വിടചൊല്ലി ഒടുങ്ങുകയാണ്‌ ഇനിയും കാത്തിരിപ്പെന്ന വ്യാമോഹത്തിന്‍ ചുടലയില്‍ ഞാന്‍ വിട ചൊല്ലുവാനൊരുങ്ങട്ടെ നിനക്കായുള്ള കാത്തിരിപ്പില്‍ ബലിക്കാക്കകളുടെ ചിറകടിയൊച്ചകള്‍ സാന്ത്വനമാകുന്നു...

Home

                                    

       Salomi john valsen

 

We all live in a house---

Which has no breath and life..

The walls are wide and coloourful

Yet they seem moribund..

We named it our rooms,

And I call it as the tavern of sorrows

It has four ends-vivid shapes..

Rectangular , square and hexoganal.

Yes we made it for us,,in our own choice.

Because we all simply in love with this arid nest.

Yes we are in love,,,love with this lifeless snobbish thing.

Which has no life ..without our laughter and sighs..

Whispers and secret but hot tears.

Poor being,,the house..how pathetic,,,

It cannot survive without us..until it being a debri.

We hide our identity in the inner force..

Under the surveilance of an unseen entity..

We live like an intruder who tries to tresspasses

The forbidden line of control.{ LOC }

Like a coward we shut the door with great fear..

Always finds an unfind shadow is behind us.

We live like a haunted and wanted suspect.

Yes ,why we shut the door and sit inside…

We really dwell in fearful fear..

Fears every one and every thing on our wayward life

Because we have to and we love to live…

Till eternity., through the sufferings…

Which is habitual and we don’t want to

Dig the nuggets of reasons,,

Our reasoning is a broken windo pane.

It is there ,,for us ,to maintain our house

The much loved  and abandoned one…

Our house which we ourselves refuses to

Make it as a home………