പരിഭാഷ: വി രവികുമാർ
നിങ്ങളിലാരു കണ്ടു,
കറ്റ കൊയ്യുന്ന, കതിരും പതിരും തിരിക്കുന്ന എന്നെ?
ആരാണു ഞാൻ, ഈ കുഴിമടിയൻ?
മറ്റേതോ ഒരു ജോ*
മണ്ണിനെ തൊട്ടു,
അവന്റെ കൈയിൽ നിന്നു വീണതെന്തോ
താഴിൽ ചാവിയെന്നപോലെ തിരിഞ്ഞു:
അവനായി മണ്ണു മലർക്കെത്തുറന്നു.
എനിക്കതായില്ല:
ശ്രമിക്കാനുള്ള ജ്ഞാനമോ
സമയമോ എനിക്കുണ്ടായില്ല.
നാഗരികനായൊരു ജഡത്തെപ്പോലെ
ഞാനെന്റെ വിരൽനഖങ്ങൾ മിനുക്കിവച്ചു;
ചക്രക്കീലിന്റെ മെഴുക്കിനെന്നെ വെറുപ്പായിരുന്നു;
നിർമ്മലമായ പ്രക്രിയകളിലടങ്ങുന്ന കളിമണ്ണോ,
എന്നെക്കൂട്ടാതെ മറ്റേതോ നാട്ടിലേക്കു കുടിയേറുകയും ചെയ്തു.
കൃഷി എന്റെ പുസ്തകങ്ങളെ ഗൌനിച്ചിട്ടേയില്ല;
സ്വന്തമായിട്ടൊന്നും ചെയ്യാനില്ലാതായിപ്പോയ ഞാൻ
എന്റെ ദുർബലമായ ശീലങ്ങളിൽ ഒട്ടിപ്പിടിച്ചു,
ഒന്നിൽ നിന്നൊന്നിലേക്കു ഞാനലഞ്ഞു,
വിട പറയാനായി മാത്രം ഞാൻ ജീവിച്ചു.
വിട, ഒലീവിനെ അറിയാതെ ഒലീവെണ്ണയോടു ഞാൻ പറഞ്ഞു,
വിട, മദ്യക്കോപ്പയോട്, ആ തനിവിസ്മയത്തോടു ഞാൻ പറഞ്ഞു,
വിട, സർവതുമേ, വിട: ഒരിക്കലും ഞാനറിയില്ല,
എന്റെ ബലം കെട്ട കൈകളുടെ സഹായമില്ലാതെ
ഈ മണ്ണിൽ ആ തരം കാര്യങ്ങളുരുവം കൊള്ളുന്നതെങ്ങനെയെന്ന്.
*ആട്ടിടയനും കൃഷിക്കാരനുമായ മിഗുവെൽ ഹെർണാണ്ടെഥ് എന്ന കവിയെ ഓർമ്മിച്ചുകൊണ്ട്
