മൌനം കൊണ്ടു ഞാന് നിന്റെ സ്മാരകം പണിഞ്ഞു,
കണ്ണുനീരാലതില് പിന്നെ ചായം പടര്ത്തി.
കാതോര്ത്തിരുന്നു നിന് സ്വരരാഗങ്ങള്
കാറ്റിനോടു കെഞ്ചി ഒരു വിരഹാഗ്നിയായ്.
ചുടു നിശ്വാസങ്ങളെന് ചുണ്ടില് പടര്ന്നു,
അതിനുള്ച്ചൂടില് ഞാന് നിന്നെയാവാഹിച്ചു.
നെടുവീര്പ്പുകളെന്നിലാഞ്ഞു വീശി,
പിന്നെ ഞാനെന്ന സങ്കല്പം മിഥ്യയായി!
